Mama Fleur

Woensdag 11 september

Het is alweer even geleden sinds de laatste blog, dus weer tijd voor een update van mijn Haïti verhaal. De afgelopen weken ben ik eigenlijk vooral bezig geweest met het Mama Fleur project. Vanuit België had er reeds iemand een pop in de vorm van een bloem gemaakt en iemand anders had een meisje- en jongen- pop gemaakt. Die gingen we dus hier in Haïti proberen na te maken. Tja, dat ging precies allemaal toch niet zo vlot als we gedacht hadden. We hadden vrij snel drie mensen gevonden die met een naaimachine overweg konden. Maar de meegenomen patronen leverden toch niet zo een leuke pop op. En vermits ik psycholoog ben van opleiding en mijn naaiopleiding beperkt was tot het aanleren van kruisjessteek door mijn oma toen ik 10 jaar was of zo, wist ik in het begin ook niet goed hoe we dat gingen aanpakken. Op een bepaald moment heb ik dan toch zelf proberen een model in mekaar te steken en hebben we met veel trial and error andere poppen (zowel andere bloemen als andere kindjes) gemaakt en – joepie – het ziet er nog leuk uit ook! Waar ze dan wel weer handig in zijn hier is het maken van Haïtiaanse jurkjes en broekjes voor de poppen. Hoewel ik er eerlijkheidhalve ook moet bij zeggen dat ze het niet makkelijk hebben met het juist opmeten en de rokjes soms links en rechts een verschillende lengte hebben. Het lijkt precies of een bepaald inzicht (symmetrie, evenwijdigheid, afstanden, …) ontbreekt. Het moeilijkst voor hen was dan ook het borduren van het gezichtje op de pop. Ondertussen heb ik wel een moeder gevonden die wat kan borduren, nu alleen nog zorgen dat de oogjes rond zijn en niet vierkant :-)

Vorige week ben ik dan met de verschillende modellen bij de kinderen in het kinderdorp geweest om ze aan hen te tonen en te vragen welke ze het leukste vinden. De kinderen waren superenthousiast en vlogen meteen op de poppen af. Was zo geweldig leuk om te zien! Normaal gezien hebben we met Kerst voldoende poppen voor alle kinderen (en ook voor de kinderen van de tantes) en kunnen we de kinderen allemaal een pop cadeau doen.

Vandaag zijn de laatste 2 moeders ook begonnen in het project. We hebben nu 1 vader en 4 moeders. Drie personen blijven vast in het team en de 2 andere moeders (die vandaag startten) blijven voor 4 maanden in het project. Daarna komen er dan weer 2 andere moeders voor 4 maanden. Zo krijgen meerdere moeders de mogelijkheid om wat bij te verdienen en de kans om met het geld een eigen zaakje te beginnen. Ik vind het eigenlijk nog best wel interessant om met de moeders samen te werken en hun wat te vragen over het leven hier. Ze hebben het toch vaak erg moeilijk. Veel mensen zijn hier werkloos en er is natuurlijk geen werkloosheidsuitkering of zo. Dus hoe komen ze dan aan geld?! Blijkbaar zijn ze iedere dag weer afhankelijk van familie, vrienden, buren,… hopend dat ze iets van hen krijgen. Dat moet echt vreselijk zijn dat je ’s morgens opstaat en niet weet of je je kinderen die dag iets te eten kan geven! Wat een wereld van verschil – ik die op wereldreis ga, effe mijn job ‘on hold’ kan zetten en er ook nog geld op toe krijg. Ik schaam me bijna om dat hier te zeggen (wat ik ook niet doe dus). Het is al eens gebeurd dat mensen naar het centrum van Child Flower komen om hun kind aan ons af te geven. Dus het is wel meer te begrijpen nu dat er veel kinderen in het kinderdorp zijn die door hun ouders daar gebracht worden omdat ze er zelf niet meer voor kunnen zorgen. Maar hoe schrijnend voor ouders en kinderen om zo dicht bij mekaar te wonen en toch niet samen te kunnen zijn. Dit gebeurt trouwens wel vaker in Haïti; niet per se in een kinderdorp. Het is vaak zo dat ouders bvb hun kind laten wonen bij familie of kennissen die er (financieel) beter voor kunnen zorgen.

In de week zag ik nog op internet van die nieuwe stofzuigers en poetsdingen die zo volledig volautomatisch hun ding doen in je huis. Kan je je dat voorstellen dat ik dat hier moet uitleggen aan zo een moeder die zo een oude bezem van riet heeft?! Je schaamt je bijna dat wij in het Westen zo een luxe leventje leiden…

Dus op zich ben ik hier wel met een heel dankbaar project bezig, hoewel ik het soms wel moeilijk vind dat veel tijd in ‘naaien’ steekt en dat ik hierdoor dus niet echt ‘psychologisch’ bezig ben. Maar het is wel een belangrijk project voor Child Flower, voor de kinderen en de moeders hier, dus ik ben ook wel dankbaar dat ik het mee op poten heb kunnen zetten. Soms denk ik dat ik gewoon nog méér wil doen, of misschien nog wel langer hier wil blijven. Het is echt een zaligheid om iedere morgen op te staan onder een blauwe hemel met volle zon. Meteen die zonnebril op… Gek maar dat werkt precies heel positief op je gemoed. En ik geniet ook echt wel heel erg van het contact met de tantes en kinderen in het kinderdorp. Ik heb al gemerkt trouwens dat sommige kinderen echt in mijn vel gaan zitten. Bepaalde kinderen raken me echt; de hele kleintjes natuurlijk omdat ze zo schattig zijn, maar ook een paar oudere kinderen die het wat moeilijk hebben en heel erg blij zijn met je individuele aandacht en sommige tienermeisjes die ferm weg zijn met het haken. Het haken is trouwens echt leuk om te zien. Ik heb ondertussen alle tantes de beginselen bijgebracht (die wilden toch) en ook de oudste meisjes. Ondertussen vragen bijna alle kinderen om haaknaalden en draad trouwens, wat ik 1 keer aan een aantal gegeven heb en de volgende dag waren ze het al kwijt :-) Maar dus, een aantal tantes vinden het echt heel fijn en hebben al heel wat gehaakt, wat ze dan trots komen tonen. Ook de meisjes blijven maar tasjes haken. Gisteren heb ik aan 1 tante een haarband leren haken en vandaag zag ik er al verschillende circuleren. Doet echt wel goed!

Ik merk wel dat het moeilijker is om iets nieuws op de blog te schrijven. Misschien ben ik al een beetje gewoon aan het leven hier, maar het is ook wel zo dat iedere dag er vaak hetzelfde uit ziet. Ik zit ofwel ‘thuis’ ofwel in het centrum ofwel bij de kinderen / tantes. Mijn ‘bewegingsvrijheid’ is wat beperkt, we wandelen wel naar het werk, maar voor de rest kom ik eigenlijk niet ‘buiten’. En dat is wel jammer, want Haïti is wel een erg mooi land. Ik had eens bij een reisorganisatie gehoord wat het kostte om 3 dagen naar Cap (in het noorden) te gaan… 1000 USD pp … slik! Dat gaan we dus niet doen! Normaal zou ik het prima op eigen houtje durven doen, maar in dit land weet ik het toch niet zo goed. En vermits Peter er niet zo zin in heeft, alleen is helemaal geen goed idee. Maar ik mag niet klagen; zondag gaan we weer een dagje naar het strand (lees: privéclub – degoutant duur – luide muziek – maar wel zee en lekker eten) en de rest van de mooie wereld komt ook nog.

Sinds gisteren zijn we trouwens met 3 vrijwilligers van Child Flower. Sandrine komt ook voor minstens 3 maanden hier werken en neemt het Mama Fleur project over zodat ik ook met een gerust hart kan vertrekken.

Vertrekken… Nog maar dik twee weekjes en dan ben ik weer terug thuis. Zo ongelofelijk snel dat dat hier gaat! Iedereen vraagt me al wanneer ik terug kom. Who knows… :-)